Düşünce

Tarık bir yanında bir bardak çay,bir yanında üzerinde çalıştığı şiir defterleri ile masasında oturmuş bir felsefe kitabı okuyordu. Neydi felsefe? İnsanların çeşitli zamanlarda kurmuş oldukları düşünce akımları denebilirdi. Ama böyle olmamalıydı. Tarık hiçbir zaman insanların koyun sürüsü haline ve belirli düşünce akımları peşinden sürüklenmelerine inanmamıştı. Kaç çeşit felsefe akımı vardı ki? Yirmi, otuz, belki de daha fazlası… Ama Tarık’a göre yeryüzünde yaşayan beş milyar insanın da belirli bir düşüncesi ve buna bağlı olarak felsefi yapısı vardı. Tarık birden ne düşündüğünü düşündü.
-Beni buldun, dedi bir ses.
-Neyi budum, sen kimsin? dedi Tarık.
-Ben düşünce meleğiyim. Senin düşündüklerini yazarım, merak etme seni sevenlerdenim, dedi melek.
-Ne! dedi Tarık. Hepsini mi yazarsın? Ben kötü şeyler de düşünebilirim.
-Ama iyi şeyler de düşünürsün, dedi melek. Hepsini yazarım.
-O halde bunu öğrendikten sonra benim yaşayabilmem imkansız çünkü sürekli olarak senin benim düşüncelerimi okuduğunu düşüneceğim ve bu arada kötü şeyler de düşünüp rezil olacağım, dedi Tarık.
-Hayır! dedi melek. Düşüncelerini kontrol edebilirsin.
-Nasıl yapacağım bunu?
-Bunun anahtarı ne düşündüğünü düşünmek. Bir yandan normal düşünsel faaliyetlerini sergilerken bir yandan kendi kendine bir özeleştiri gibi düşüncelerini kontrol altında tutmalısın.
-Yani sürekli olarak bu iyi düşünce olduveya bu çok kötü bir düşünce, bundan kaçınmalıyım mı diyeceğim?
-Hayır, dedi melek. Düşüncelerinin ne olduğunu düşünürken onların ne kadar olumlu veya ne kadar olumsuz olduğunu ölçebilirsin ve bu ölçüye başvurarak düşüncelerini istediğin gibi yönlendirebilirsin.
-Peki ölçü ne olacak, diye sordu Tarık.
-Ölçü vicdanın olacak Tarık, dedi melek. Vicdan Tanrı’nın insanın içine üflediği ruhunun oluşturduğu bir değerdir. Ve inan bana Tarık, vicdan hiç yanılmaz.
-Peki bu işin sonu nereye varacak, dedi Tarık. Bu hep benim giderek daha olumlu düşünmemle bir Tanrı’ya varma yolu mu?
-Ne düşündüğünü düşünerek, düşüncelerini kontrol etmeyi öğrenerek ve bunun ardından düşüncelerini vicdan yoluyla yönlendirerek Tanrı’nın senin hakkında ne düşündüğünü anlayabilirsin, dedi melek.
-Ne diyorsun, dedi Tarık. Adama hidayet midayet falan gelir valla. İnsan namaz kılmak zorunda kalır.
-Yaşamın ölümden önce olmasının nedeni hidayet değil mi? Hem zaten böyle bir seviyeye ulaşırsan, zorunda olduğun için değil, kendin istediğin için, kendi içinden geldiği için kılacaksın, dedi melek.
-Dur bi düşüneyim…
-Önemli olan samimiyet değil mi?
-Evet doğru… Bu bence çok önemli bir ipucu. Bunu bana öğrettiğin için teşekkür ederim. Peki samimi düşünmeyi nasıl başaracağım?
-Kalbine başvurarak oradan gelen duyguyu aklının süzgecinden geçireceksin. Artık gitmem gerekiyor, dedi melek. Bana seni uyarmakla ilgili verilen süre doldu. Gereksiz düşünce de gereksiz konuşmak da boş şeylerdir ve zaman çok değerlidir, dedi melek.
-Dur, hemen gitme dedi Tarık. Sana soracak bir şeylerimin olması lazım.
-Gitmem gerekiyor, dedi melek. Hani sen ilk defa ne düşündüğünü düşünmüştün ve beni bulmuştun ya. İşte oradan başla.
-Galiba şu anda nasıl yapsam da seni kandırsam diye düşünüyorum, dedi Tarık. Ama ne yapsam boş.
-Olumlu düşün, dedi melek. Sana verilecek son mesajım bu…
Tarık çayına baktı. Çay soğumuştu. Bir de önündeki felsefe kitabına baktı. Aslında okudukları çok salak şeylerdi. Kendisi bile varoluş sorunları ile ilgili bir kitap ya da en azından birkaç sayfa yazabilirdi. İnsan bazen gördüğü şeyleri düşünüyordu, bazen de duyduğu şeyleri. Ama heralde esas olan mutlak olan değerler üzerine düşünmek ve doğru çıkarımlar yaptıktan sonra bunu fiziksel dünyaya uygulamaktı. Düşünmeyenler zaten geriden geliyordu…

* [/b]