Kalem Dile Geldi

KALEM DİLE GELDİ
Kalem bir şeyler yazıyordu. Yazdıkları, üniversite öğrencisi Kerim’in edebiyat dersi ödevi olan kısa bir otobiyografiydi. Kalem, yarım santimlik genişlik ve yaklaşık on beş santimlik uzunluğa sahip satırlar içinde dolanarak adeta Kerim’in elinde dans ediyordu. Kerim, uzun süreden beri kendi psikolojisini ve içinde bulunduğu olanaklara da dayanarak ileride yapabileceği şeyleri düşünüyordu. Aslında bir günlük tarzında kendi düşüncelerini açıklayarak denemeler tarzında bir yapıt oluşturmayı düşünüyordu. Ne de olsa edebiyat bölümünde okuyordu fakat şimdiye kadar kendisine verilen ders ödevleri dışında pek bir şeyler yazmamıştı.
Kalemle yazacağı şeyin gerçek olabileceğini düşünerek “Edebiyat öğretmeni olmak istiyorum” diye yazdı. Fakat için olabilirliğine bakınca yükselme olanağı bulunmayan ve birbirini tekrar eden derslerden oluşan bu mesleği yapmak istemediğine karar verdi.
Daha sonra “Banu’ya aşığım” diye yazdı. Fakat yine işin olabilirliğine bakınca Banu’nun sarışın, çok güzel, bununla birlikte ona göre çok havalı bir kız olduğunu düşündü. Banu’nun gözü yükseklerdeydi. Kendisi ise iç dünyasında olmasa bile görüntüde çok zayıf ve sıradan biriydi. Bu da imkansızdı.
Biraz daha düşünüp çıkış yollarını araştırdı. Düşünsel planda yeni bir yol bulup öyle bir hayata başlamak istiyordu. “Üniversite sınavına tekrar girip matematik okumak istiyorum” diye yazdı. Sayısal bölümlerde öğretmenler hatta bölümün okuyanları bile özel derslerden çok iyi para kazanıyordu. Fakat sayısal yeteneği belirgin bir şekilde azdı ve üstelik bunu denerse edebiyat eğitimine harcadığı üç yıllık emeğe de yazık olacaktı.
Daha sonra “Arkadaşlarımla yaşamaktan bıktım, onlarla beraber aynı evde kalmak beni rahatsız ediyor, tek başıma eve çıkmak istiyorum” diye yazdı. Fakat bu da imkansız bir şeydi. Ailesinin ona gönderdiği para ona ancak yetiyordu ve henüz para kazanmaya başlamamıştı.
“Kendime yeni bir sevgili bulmak istiyorum” diye yazdı. Fakat o kadar cesaretsiz bir insandı ki kendisine kur yapan bir kıza bile çıkma teklif etmeyi düşünemezdi. Bunun daha sonra bunun kendiliğinden olacak bir şey olması gerektiğine karar verdi.
Kerim, yazdıklarına bir baktı. Yazdıkları, daha doğrusu istedikleri hep olmayacak şeylerdi. Gerçekçi bir anlamda bakınca yazdıklarının olmayacak şeyler olduğuna karar verdi. Fakat dikkat ettiği bir şey vardı. Kalemiyle yazdığı şeylerin, onların üzerinde düşünmesine ve kendi iç derinliğine inmesine yardım ettiğini gördü. Yapmak istediği buydu… İç derinliğe inmek… Kalem ona iç derinliğine inmesine yardım etmişti. Yapmak istediği buydu işte! Derin düşünmek, derinliğe inmek… İnsanın iç dünyasını o kadar incelikli ve derin bir denizdi ki o denizin içinde istediği yöne dilediği kadar kulaç atabilirdi. Bazen psikolojik dalgalar bazen ilahi fırtınalar bazen de fiziksel dünyanın getirdiği etkiler arasında bu en samimi ve kendini ifade edebileceği en engin denizde, dalgalar arasında boğulmaktan hiç korkmadan geceler boyu kulaç atabilir, düşünebilir ve düşünebilirdi. Birden içinde bir sevinç oluştu. Olayları sadece isteyerek ve hayallerinde olmadık planlar yaparak değiştiremezdi ama kendi derinliğinde sadece kendine karşı samimi olacaktı. Ve Tanrı’ya karşı… Kalem ona yol göstermişti işte… Belki hiçbir dünyevi sorunu çözmemişti ama bu yeni bir psikolojik ve felsefi düşünürün doğmasına yardımcı olmuştu. Kendini anlamaya çalışan insan…Belki de Kuran’daki “O’dur kalemle öğreten!” ayetinin anlamlarından biri buydu. Kerim, kalemine baktı ve “İyi ki varsın kalem” dedi. “İyi ki de okuma yazmayı öğrenmişim” diye kendi kendine bir de espri yaptı. Kerim’in başına neler geleceğini ileriki günlerdeki yazılarımızda göreceğiz…