Mahmud-i Encirfagnevi

Mahmud-i Encirfagnevi

Mahmud-i Encirfagnevi
hazretleri, Silsile-i
aliyyenin on birincisidir. Maveraünnehrin Tur-i
Sina gibi mukaddes bir
yer olmasına vesile olan, orayı nurlandıran
büyük âlim ve velilerden
olan Mahmud-i Encirfagnevi, Buhara'nın Fagne
köyünde doğdu. 1315
yılında vefat etti. Mimarlık ile geçinirdi.

Hace
Ârif-i Rivegeri
hazretlerinin derslerinde ve sohbetlerinde yetişip,
kemale geldi. Maddi
ve manevi ilimlerde zamanının büyük âlimlerinden
oldu. İnsanları irşad
etmek ve onlara saadet yolunu göstermek için
hocasından icazet aldı.
Birçok âlim yetiştirdi. Binlerce kimsenin,
dalaletten hidayete, yani
sapıklıktan doğru yola ve saadete
kavuşmasına vesile oldu. Yetiştirdiği
âlimlerin en büyüğü ve
kendisinden sonra halifesi Hace Ali Ramiteni’dir.

Hocası
Ârif-i
Rivegeri'den icazet alıp, insanları doğru yola irşad ile
vazifelendirilince,
vaktin gereği sesli zikre başladı. Sesli zikre ilk
başlaması,
hocasının vefat hastalığı sırasında, Riveger tepesi üzerinde
olmuştu.
Hace Ârif bu zaman; "Şimdi vaktidir" buyurdu.
Bu
sözünü, kabulüne işaret tutmuşlardır. Hace Ârif Rivegeri'nin
vefatından
sonra, Kale Kapısı önündeki mescitte sesli zikre devam
eyledi.
Vaktinin büyük âlimlerinden Hace Muhammed Parisa'nın
dedelerinden
Mevlana Hafızuddin, âlimlerin üstadı Şemsüleimme
Hulvani'nin işareti
ile, Buhara'da, o zamanın en büyük imam ve
âlimlerinin huzurunda,
Hace Mahmud'a; "Siz hangi niyetle cehri (sesli)
zikir ile meşgul
oluyorsunuz?" diye sordu. Cevabında; "Uyuyanları
uyandırmak,
gafillere işittirmek ve insanları dinin ana caddesi ve
doğru yolu
üzerinde yürütmek, hakikate teşvik etmek, böylece
insanların, bütün
iyiliklerin anahtarı, her saadetin esası olan tevbeye
ve bir büyüğe
bağlanmalarına sebep olmak istiyorum" buyurdu. Bunu duyunca,
Mevlana Hafızuddin ona; "Niyetiniz böyle dürüst olunca, böyle
zikretmeniz caiz olur" dedi. Mahmud-i Encirfagnevi buyurdu ki: "Sesli
zikri
ancak, dili yalandan ve gıybetten, midesi haram ve şüpheliden
temiz,
kalbi riyadan ve gösterişten uzak, sırrı Rabbinden başka her
şeye
teveccühten münezzeh olan yapabilir."

Büyük âlim Ali
Ramiteni anlatır:
"Hace Mahmud-i Encirfagnevi zamanında,
dervişlerden biri Hızır aleyhisselamı gördü ve ona; "Bu zamanda
kendisine uyulacak şeyh kimdir?" diye sordu. Hazret-i Hızır, "Hace
Mahmud-i Encirfagnevidir" dedi.

Hazret-i Hızır ile
görüşüp o suali soran zatın, Ali Ramiteni’nin kendisi olduğunu
bildirmişlerdir.
Bir
gün Hace Ali Ramiteni, Hace Mahmud-i
Encirfagnevi'nin bağlıları ile
Ramiten sahrasında iken, havada uçan
büyük beyaz bir kuş gördüler.
Onların başlarının üzerine gelince,
açık bir dille; "Ey Ali, kâmil er ol! Sözüne bağlı kal,
yapıştığın eteğe sımsıkı sarıl, ahdini bozma!"
dedi. Bu kuşu
görmek, söylediklerini duymakla, arkadaşlarını bir hâl
kapladı,
kendilerinden geçtiler. Kendilerine geldiklerinde, kuştan ve
konuşmasından
sordular. Ali Ramiteni buyurdu ki: "O, Hace Mahmud-i
Encirfagnevi
idi. Allahü teâlâ ona bu kerameti ihsan eyledi. Şimdi Hace
Dıhkan
hastadır, Son anlarını yaşamaktadır. Onu ziyarete, yoklamaya
gidiyor.
Çünkü o, Allahü teâlâdan son nefeste, kendisine yardımcı
olması için
evliyasından birini göndermesini istemişti. Hace, bu
sebeple onun
yanına gidiyor."