KARAGÖZ İLE HACİVAT

Karagöz’e Mısır’daki amcasından bir sandık altın miras kalır. Bunun
üzerine Karagöz yakın arkadaşı Hacivat ile beraber bir ticaret gemisine
binip Mısır’a giderler. Miras işlemlerini hallettikten sonra yine bir
ticaret gemisine binip geri dönerler. Ama Marmara Denizi’nde
kürekçilerin isyanı sırasında su alan gemiden yolcular kayıklara binerek
kurtulurlar. Karagöz ile Hacivat altın dolu sandıkla Mudanya
kıyılarına, bindikleri kayıkla ulaşırlar ama sahilde konuşmaya
daldıklarından iskeleye iyi bağlamadıkları kayık dalgalara kapılır ve
gözden kaybolur. Daha sonra bir at arabasına binerler ve Bursa’daki
evlerine dönerler. Bırak bir sandık altını ceplerindeki para da
bitmiştir. İş bulup çalışarak para kazanmaları gereklidir ama nasıl bir
iş? Onlar aralarında bu konuyu konuşurken tatlı bir sohbete dalarlar.
Giderek sohbet koyulaşır, şakalaşmalar artar.
Karagöz: “ Sence nasıl bir iş tutayım Hacivat. Ama tutacağım iş de az
emek harcayıp çok para kazanayım. “
Hacivat: “ Öyle iş olmaz Karagözüm. Ne demek az emek çok yemek. Az
emek az yemek. “
Karagöz: “ Sen de amma yaptın be Hacıcavcav. Bana az yemek vere vere
açlığa mı alıştıracaksın. Biraz insaflı olsan da tabağımı dolmayla
doldursan. Pek severim dolmanın yanına köfteyi, ondan sonra pilavı ve
şamtatlıyı. “
Hacivat: “ Bu kadar yeter mi Karagözüm? İstersen nohuttan, musakkadan,
makarnadan ve cacıktan da alsan.”
Karagöz: “ Onları sen ye Hacıcavcav. Benim istediklerimden ikişer
porsiyon olsaydı, o yemeklerden birazı sabaha kalsaydı, ne güzel olurdu.
“
Hacivat: “ Tamam Karagözüm, bu istediklerin olur olmasına da, çok
çalışırsan, çok kazanırsan, bu yemeklerden yersin. “
Karagöz: “ Ahh. Ah. Keşke kayığı iyi bağlasaydık ve altınlar
kaybolmasaydı. Altınları bozdurur bozdurur harcar, yer içerdik. Keyifli
bir hayat sürerdik. “