ÖldÜr Benİ Anne

uzun yıllar önce yaşadığım ve okuyuncada anlayacağınız gibi,çok acı bir
şekilde kaybettiğim,aşkımı anlatan bu yazıyı paylaşmaktaki amacım,
sizleri
üzmek yada ağlatmak değil,belki,çok basit duyguların adının aşk
konmasına tahammül edemediğim için,aşk'ı ama gerçek aşk'ı bir nebzede
olsa kendi yaşadıklarımla anlatabilme çabasıdır,
aşk'a aç sevgiye aç
gencecik tertemiz yüreklerin aşk'ı biraz olsun tanıyıp,adı aşk konan
tuzaklarla hayatlarını mahvetmemeleri için benim yaşadıklarımı anlatan
bu yazı umarım yararlı olur.
ÖLDÜR BENİ ANNE
kalbimin hiç
tanımadığı duyguları
daha yeni yeni hissetmeye başladığı dönemlerdi
çevremde
arkadaşlarım çoktu
ama bir gariplik vardı bende
mutlu değildim
sanki
aradığım başka birşeydi
her akşam eve gelir odama çekilir ağlardım
noluyordu
bana anlayamıyordum
birgün yine arkadaşlarla beraberdim
beraberdim
derken nasıl bir beraberlik
onlar bir araya toplanıp gülüp
eğlenirlerken
bense bir kenara çekilmiş
her zamanki gibi içimdeki
fırtınaları dinliyordum
artık arkadaşlarımda alışmıştı bu durumuma
yanıma
gelip oturduğunu hiç farketmemişim
daldığım düşüncelerin
derinliklerindeyken
bir SELAM sesini duyana kadar
selam dedim
bende
neden yalnız oturuyosun dedi
bilmiyorum dedim
kimse seni
anlamıyor
hatta kendin bile kendini anlamıyorsun değilmi dedi
evet
dedim,sen nerden biliyorsunki
bende bu yüzden yanına geldim zaten
dedi
bende aynı durumdayım
seni arkadaşlarından ayrı derin
düşüncelere dalmış görünce
işte benim gibi biri daha dedim diyince
yüzüne
baktım ve gözgöze geldik
o anda kalbim durdu sanki
donup
kalmıştım
ne zaman ayrıldık eve nasıl geldim bilmiyorum
o gün
sürekli onu düşündüm
sanki aradığım şey buydu hissedebiliyordum bunu
o
günden sonra hergün buluşmaya başladık
evleri iki mahalle kadar
uzaktaydı
bizim mahallede akrabaları varmış
ilk tanıştığımız gün
onlara gelmişler
böylece aylar geçti
artık ailelerimizde biliyordu
ya
ben onlara gidiyordum yada o bize geliyordu
yani her günümüzü
birlikte geçiriyorduk
zaman geçtikçe anlayamadığımız garip duyguların
farkına vardık
birşeyler vardı
birbirimizi çok seviyorduk
görmeden
yapamıyorduk
ama arkadaşlık değildi bu
diğer arkadaşlarımızıda
seviyorduk
bu çok farklı bişeydi
kimseyede soramıyorduk
nasıl
soralımki
biz bile bilmiyorduk ne olduğunu
bu çok yoğun duyguların
etkisiyle
bazen mutluluktan bulutlara çıkıyor
bazende o küçücük
kalplerimize sığdıramadığımız
ve bir türlü anlayamadığımız hisler
dünyasında
sebepsiz yere ağlıyor
gözyaşlarımızı birbirimize
hediye ediyorduk
belki size saçma gelecek ama
birbirimizi ilk
gördüğümüz günü anlatmıştım
ondan sonraki ilk buluşmamızda
biraz
konuştuktan sonra bir ara gözgöze gelmiştik
ve daha ne olduğunu
anlamadan
ikimizde sebepsiz yere birden ağlamaya başlamıştık
hemde
ne ağlama
sanki hiç bitmeyecek gibiydi göz yaşlarımız
işte o
günden sonra
bir daha biribirimizin yüzüne uzun süre bakamadık
hatta
çoğu zaman sırtlarımız birbirimize dönük otururduk
bi gören olsa
bize gülerdi heralde
elimizde değildiki bakamıyorduk işte
ama ne
olursa olsun çok mutluyduk
artık ne güneşin doğuşunun
ne
çiçeklerin kokusunun
nede kuşların aşk şarkılarının farkındaydık
biz
birbirimizde kaybolmuştuk
taki o akşam bizim evin zili uzun uzun
çalana kadar
kapıyı annem açtı
gelen onun teyzesinin kızıydı
hem
ağlıyor,hemde annem'e birşeyler söylüyordu
annemde hemen babamla
konuşup
banada sen evden ayrılma
biz hemen geliyoruz diyerek
aceleyle çıktılar
bende arkalarından çıktım
hava kararmıştı
beni
görmesinler diye onları uzaktan takip ettim
biraz gittikten sonra
bizim evin ilerisinde market vardı
orada bi kalabalık gördüm
kalabalığın
olduğu yere gidiyorlardı
biraz daha yaklaşınca babam koşmaya başladı
yerde
yatan biri vardı
bende biraz daha yaklaştım
babam yerde yatan
kişiyi kucağına almıştı
birkaç adım daha yaklaştım
o anda kalbime
binlerce ok birden saplandı sanki
yerde yatan benim meleğimdi
oda
beni gördü
eliyle bana gelme diye işaret yaptı
bana birşeyler
söylemeye çalışırken
ağzından kan boşaldığını gördüm
yanına gittim
o
güzel başını babamın kucağından kendi kucağıma aldım
hafifçe
gülümsedi
onun kanına bulanmış gömleğimi göstererek
bak dedi
napmışsın yeni gömleğine
iki hafta önce doğum günümde o almıştı
ve
birden başını kazanın olduğu tarafa çevirip
tüh yaa dedi
bende
baktım ama karanlıkta birşey göremedim
ne demek istediğini
anlamamıştım
başını tekrar çevirdiğimde ölmüştü
ondan sonrasını
hatırlamıyorum
gözümü evde açtım
beni doktora götürmüşler
sakinleştirici filan yapmışlar
uzun süre baygın halde yatmışım
kendime
gelir gelmez ağlamaya başladım
kimse müdahale etmedi
doktor
ağlarsa müdahale etmeyin demiş
tekrar kendimden geçene kadar
ağlamışım
ondan sonraki günlerde gözyaşım hiç dinmedi
aradan iki
ay filan geçmişti
birgün anneme onlara gitmek istediğimi söyledim
annem
önce kabul etmedi
ama yalvarmalarıma dayanamayıp bi şartla kabul
etti
gideriz ama orada ağlayıp annesini üzmeyeceğine söz verirsen
dedi
bende söz verdim ve gittik
bir süre oturduk
ben kendimi
zor tutuyordum ağlamamak için
bak oğlum dedi annesi
birbirinizi ne
kadar çok sevdiğinizi hepimiz biliyoruz
ne kadar üzüldüğünüde
biliyorum
ama senden bir ricam var
kızım son nefesini senin
kucağında vermiş
bana son anlarını anlatmanı istiyorum dedi
şaşırdım,nasıl
anlatabilirdimki
anneme baktım,boynunu büktü
bende onu üzmeyecek
şekilde anlattım
ama karanlıkta benim göremediğim bir yere bakıp
tüh
yaa dediğini anlamadığımı söyleyince
annesi bana sarılıp öyle bi
ağlamaya başladıki
bende zaten zor tutuyordum kendimi
ikimizde
uzun süre ağladık
biraz sakinleştikten sonra
artık bu dünyada
yaşamam için
hiç bir sebebin kalmadığına karar vermeme sebep olan
şeyi anlattı
ogün annesi evlerinde benim çok sevdiğim bir yemeği
yapmış
anne demiş bu yemeği ayhan çok sever
bizim yiyeceğimiz
kadarını ver ben ayhan'lara gidip
onunla beraber yiyeceğim demiş
anneside
yalnız göndermemek için
yakınlarında oturan teyzesinin kızıyla bize
göndermiş
yolda gelirlerken teyzesinin kızı
sen biraz bekle bende
marketten içecek birşeyler alayım demiş
kaldırımda beklerken bir
araba vurup kaçmış
bizim eve yakın oldukları için
teyzesinin kızı
hemen bize haber vermeye gelmiş
işte o akşam
karanlığa bakıpta
tüh yaa demesinin sebebide
bana getirdiği yemeklerin dökülmüş
olmasına üzüldüğü içinmiş
son anlarını yaşayan birisinin
canından
daha çok
bana getirdiği yemeklerin dökülmüş olmasına üzülecek kadar

seven bir kalp daha varmıdır şu lanet dünyada
başkasını
sevebilirmiyim artık
aşık olabilirmiyim başkasına
tahammül
edebilirmiyim artık
saçma sapan şeylerin adını aşk koymalarına
bizim
yaşadıklarımız
bilemesekte gerçek aşktı
bunu şimdi biliyorum
ama
o bilmiyor
birgün birbirimize bir söz vermiştik
hangimiz önce
ölürsek
diğerimizi cennetin kapısında bekleyecekti
şimdi bende
bilmeden
yaşadığımız
o tarif edilmez duygunun gerçek aşk olduğunu
o aşkı
sonsuza kadar yaşayacağımız
cennetin kapısında beni bekleyen
meleğime anlatmak için
gelmesi için hergün yalvarıp dua ettiğim
beni
ona kavuşturacak kişiyi bekliyorum
AZRAİLİ
O ÖLDÜKTEN SONRA
bu
gün hafta sonu
aşkımla buluşacağız
en güzel elbiselerimi
giymeliyim
hangi gömleği giysem acaba
yanakları gibi kırmızı
olanımı
yoksa gözleri gibi kapkara olanımı
yada kazanın olduğu
gün
kanıyla üzerine çiçekler yaptığı gömleğimi
ne kazası ne kanı
yaa nerden çıktı şimdi offf
ben en iyisi son buluşmamızda
başını
omuzuma koyduğu o kokan gömleği giyeyim
evet evet bu daha iyi
anne
ben çıkıyorum
onamı
tabiki anne ya
her hafta sonu kiminle
buluşurum ben
iyide neden ağlıyosunki
şimdi gidip annesindende
izin almalıyım
günaydın
müsade ederseniz kızınızla gezeceğiz
biraz
tabi oğlum
ona iyi bak olurmu
bak buda ağlıyor
noluyor
bunlara anlamıyorum
koşar adımlarla gidiyorum aşkıma
bu yolda ne
kadar uzun
her zamanki gibi bekçi amca karşılıyor beni
hoşgeldin
oğlum,oda seni bekliyordu
biliyorum amca biliyorum
günaydın aşkım
ben geldim
bak hala yatıyor
hemde bembeyaz gelinliğiyle
yanaklarına
küçük bir öpücük kondurup uyandırıyorum onu
her zamanki gibi toprak
kokuyor meleğim
uzatıyor kollarını yattığı yerden
tutuyorum
ellerinden
tüy kadar hafif
ne kadarda güzel meleğim benim
hoşçakal
bekçi amca
bak koskoca adamda ağlıyor
iyi eğlenin olurmu diyor
kirli sakallarından süzülen yaşları silerek
onun en sevdiği yerleri
geziyoruz elele
allahım onunla olunca o kadar mutluyumki
bir ara
yine gözgöze geliyoruz
bakmamalıydık
yine ağlayacağız
ne kadar
ağladığımızı akşam ezanını duyunca anlıyorum
bu günde bitti işte
gitmeliyiz
bekçi
amca kızar sonra
hoşgeldiniz
iyi eğlendinizmi bari
neler
yaptınız bakalım
biz yine ağladık bekçi amca
her zamanki gibi ha
evet,herzamanki
gibi
yavaşça yerine yatırıyorum bitanemi
birgün diyorum
birgün
bende
bembeyaz damatlıklarımı giyip geleceğim yanına
keskin bir
tırpandan çıkacak kıvılcım aydınlatacak
sana gelen yolumu
kapkara
gözlerini açarak yalvarırcasına
çabuk gel olurmu diyor
yakında
meleğim çok yakında
iyi geceler öpücüğüm olmadan uyuyamazki bi tanem
yanaklarına
bi öpücük konduruyorum
yine o toprak kokusu
geldim anne
hoşgeldin
oğlum
ÖLDÜR BENİ ANNE BENDE TOPRAK KOKMAK İSTİYORUM.