Hz. Peygamber’in tebessümü

Âlemlere rahmet olarak
gönderilen efendimiz sallallahu aleyhi vesellem, zaman zaman ashabına
şakalar yapar, latifeler söyler, onları gülümsetirdi. Bir gün ashabıyla
birlikte otururken latifeli bir söz söyledikten sonra, oradakilerden
birisi; "Ey Allah'ın Resulü, siz de mi bizimle şaka yapıyorsunuz?" diye
sormuştu. Bunun üzerine efendimiz sallallahu aleyhi vesellem şöyle
cevap verdiler: "Evet, ancak ben asla yalan söylemem!"

• 
  
  
  
  [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
  
  

[Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]




Efendimiz sallallahu
aleyhi vesellem, böylece hem orada bulunanlara hem ashabına hem de
bütün insanlığa, şaka yapmanın, latifede bulunmanın ve espri yapmanın
temel ölçüsünü vermiş oldu. Düşmanlarının bile, "doğru söylemedeki"
hakkını teslim ettiği son peygamber sallallahu aleyhi vesellem
efendimiz, bu sözüyle, yalan söylemenin 'şaka yollu' da olsa kesinlikle
kabul edilemeyeceğinin de altını çizmiş oldu.

Asık suratlı değil,
ciddiyetsiz değil

Mümin, orta yolu tutturan
kimsedir. Vakarını kaybetmeyen, ciddiyetsizliğe düşmeyen kimsedir.
Bizim için örnek olan Efendimizden öğrendiğimiz de budur.

Hediye bal

Peygamber efendimiz
sallallahu aleyhi vesellem'in ashabı içinde en şakacı olanların başında
Nuayman bin Amr gelirdi. Ashaptan herkes bir özelliği ile tanınırken
Nuayman şakacılığı ile tanınırdı. Bazı kimseler ona kızsa da Allah
Resulü, Nuayman'ı çok severdi.
Bir gün bir satıcı Medine
pazarına satmak için baş getirdi. O sırada oradan geçen Nuayman
balları görünce çok beğendi. Hemen bir tane aldı ve koşarak Peygamber
efendimiz sallallahu aleyhi vesellem'e hediye olarak verdi.
Biraz zaman geçtikten
sonra, satıcı geldi ve Efendimiz sallallahu aleyhi vesellem'den balın
parasını istedi. Resulullah Nuayman'a: "Hani bu balları hediye
etmiştin?" diye sordu. Nuayman: "Ey Allah'ın Resulü, bu balı ben çok
beğendim. İstedim ki siz de ondan yiyesiniz. Ancak benim param yok ki
alıp getireyim"
Efendimiz gülerek, balın
parasını satıcıya verdi.

İpin düğümü

Bir gün, Hz. Aişe
validemiz ve Efendimiz sallallahu aleyhi vesellem oturuyorlardı. Hz.
Aişe validemiz efendimize: "Bana olan sevgini bir şeye benzet" dedi.
Bunun üzerine Peygamberimiz sallallahu aleyhi vesellem: "İpin düğümü
gibi" buyurdu. Bunu söylemekteki maksadı, sağlam, kuvvetli, sıkı ve
güvenli demekti.
Bu hadiseden yıllar sonra
bile, Hz. Aişe validemiz zaman zaman Efendimize sorardı: "İpin düğümü
ne halde?" Efendimiz her defasında da ona aynı cevabı verirdi; "Aynı
durumda"

Her daim kalbimdesin

Hz. Aişe validemiz, nazik
ve hassas bir insandı. Onun en çok hassas olduğu durumlardan biri ise,
efendimize duyduğu derin sevgi ve saygı idi. Efendimizi sevdiği için
çok kıskanırdı. Zaman zaman bu kıskanmadan dolayı sinirlenip,
efendimize kızdığı olurdu.
Bir gün efendimiz
sallallahu aleyhi vesellem Hz. Aişe validemize: "Ya Aişe, senin bana
kızdığın ve benden memnun olduğun zamanları ben bilirim" buyurdu.
Hz. Aişe validemiz sordu;
"Nereden bilirsin, ey Allah'ın Resulü?" Efendimiz bu soru üzerine
şöyle cevap verdi: "Benden memnun olduğun zamanlarda 'Muhammed'in
rabbine' diye yemin ediyorsun. Kızgın olduğun zamanlarda ise
'İbrahim'in rabbine' demektesin"
Bunun üzerine Hz. Aişe,
Resulullah'ı memnun edecek bir cevap verdi: "Ey Allah'ın Resulü,
vallahi doğru söylüyorsun. Ancak ben kızdığımda sadece senin ismini
dilimden bırakırım, sevgin ise her zaman kalbimde yaşar"

Satılık köle

Allah'ın Resulüne âşık
bir adım vardı. Biraz çirkince idi, çölde yaşardı. Medine'ye gelip
gittikçe, Peygamber efendimiz sallallahu aleyhi vesellem'e uğrar ve ona
kır çiçekleri, meyveler getirirdi. Efendimiz de ona ne lazımsa
verirdi, kendisini severdi.
Bir gün çarşıda onu
gördü. Sessizce arkasından yaklaştı ve gözlerini kapatarak adamı
kucakladı: "Kim bu köleyi satın almak ister?" buyurdu.
O adam, kendisini bu
şekilde kucaklayanın Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem olduğunu
sesinden tanıdı ve "Anam babam sana feda olsun ey Allah'ın Resulü,
benim gibi çirkin bir köleyi kim ne yapsın? Beni satmakla pek bir şey
kazanamayacaksın" dedi.
Bunun üzerine Efendimiz
sallallahu aleyhi vesellem: "Görünene aldananlar, belki sana fazla para
vermezler ama Allah katında değerin çok büyüktür" buyurarak ona
iltifat etti.

Efendimiz, Hz. Aişe
annemizle şakalaşırdı

Hz. Aişe validemiz,
Resûlullah efendimizin hanımları içinde en müstesna olanlarındandı.
Cebrail aleyhisselam, hanımları içinde yalnızca Aişe'nin yanında iken
Resûlullah sallallahu aleyhi vesellem'e vahiy getirirdi.
Bir gün efendimiz
sallallahu aleyhi vesellem, Aişe validemize biraz şakayla şöyle
buyurdu: "Sen benden evvel ölsen de, seni kendim yıkasam, kendim
kefenlesem, üzerine namazını kılsam, seni kendim defnetsem!"
Hz. Aişe validemiz,
Resulullah'ın kendisine takıldığını anladığı için, O'nun sözünü
keserek, kendisi tamamladı: "...sonra da evine gitsen, hanımlarından
biriyle olsan..."
Efendimiz sallallahu
aleyhi vesellem, Hz. Aişe'nin bu sözlerine tebessümle karşılık verdi.

Nuayman, sedirin
altına gizlendi!

Medine'den olmayan bir
köylü Peygamber efendimizin yanına girdi. Devesini de avluya bağladı.
Bir gurup sahabe Nuayman'a dediler ki: 'Canımız et istiyor, şu hayvanı
kessen de yesek' O da tuttu, hayvanı kesti. Sahibi dışarı çıkınca
hayvanını kesilmiş buldu. Bağırmaya başladı. Peygamber efendimiz çıktı.
'Bu işi kim yaptı?' diye sordu. 'Nuayman' dediler.
Kesmesini isteyenlerden
biri gizlendiği yeri efendimize gösterdi. Çağırttı, getirtti onu.
Başkasının evinde bir sedirin altına gizlenmişti. 'Neden yaptın bunu?'
diye sordu. O da dedi ki: 'Ya Resûlullah! Saklandığım yeri sana
gösteren kimse, o beni teşvik etti bu işe' Peygamber efendimiz hem
gülmeye başladı, hem de eliyle Nuayman'ın toz toprak olan yüzünü sildi
ve köylünün hayvanının bedelini de ödedi.


Milli Gazete